Geschreven door:
Marianne Meijerhof
Hallo allemaal,
Vandaag had ik een afsluitende sessie met meisje X van 13 jaar. Na een oefening over het loslaten van negatieve emoties en het aanpakken van positieve emoties, mocht ze een collage maken.
Kinderen mogen zelf weten wat ze dan maken. Ik heb allerlei materialen om te tekenen, te kleuren, te verven, te plakken, te knippen en ze zijn volledig vrij in wat ze gaan maken.
X begon met verven. Ze begon zomaar, zonder plan. Ik weet niet wat dit wordt, zei ze. Ik doe zomaar iets.
En dat is juist het mooie ervan. Omdat het op gevoel gaat, ontstaat er vanzelf iets. Laat het maar gebeuren. Vertrouw erop. Ze is ongeveer 20 minuutjes bezig geweest. En het mooie is ook dat een kind zelf weet wanneer het klaar is. Heel belangrijk om dat te erkennen. Afgaan op eigen gevoel. Je weet zelf wanneer het klopt. Ik check dit dan wel. X wilde er toch ook nog wat woorden bijschrijven. En toen was het echt klaar.
We hebben de collage opgehangen en besproken. En het ontroerde mij zo. Hoe goed ze haar gevoel en emoties kon beschrijven en uit kon beelden op papier. Ik mocht de foto gebruiken.
Ze verfde blijheid en steun en daar omheen een laagje bescherming. En dat laagje beschermt haar tegen vergif en boosheid. De draadjes staan voor de verbinding van de blijheid, steun en bescherming. Die zijn verbonden, versterken elkaar en als eentje valt, blijft het toch bij elkaar door het draad. Vergif en boosheid zijn ook verbonden: de een kan niet zonder de ander.
De bolletjes zijn de prikkels die boos en vergif afgeven, maar het laagje beschermt haar daar tegen.
Ze begon met niets en ze eindigde zo groots. Echt zo mooi om te zien. Ontroerend.
En ook hieruit blijkt dat je zelf heel veel weet. Soms heb je iemand nodig om je dat te laten zien.
Wil jij ook op zoek naar jouw antwoord? Neem gerust contact met me op!
Wilt u nog meer blogberichten lezen? Ga dan naar de pagina Nieuws.