De mooie, bijzonder intake van S. en de hulp van Buts en Bofn

Geschreven door:
Marianne Meijerhof, 1 oktober 2020

Hoi allemaal,

Vanmiddag had ik zo'n mooie intake. Of misschien is mooi niet het juiste woord. Bijzonder was het. Ik heb trouwens toestemming om hierover te mogen schrijven.

Het gaat om S. Een jongen van bijna 12 jaar.
Tijdens de opleiding leer ik dat vaak de hulpvraag al in de 1e zin zit. Ik vraag dan ook aan S. waarvoor hij bij mij is gekomen. "Ik wil minder druk in mijn hoofd zijn". Dat is een mooie hulpvraag. Maar voordat ik daarmee samen met hem aan kan werken, ga ik eerst op onderzoek uit. Dat zeg ik ook altijd tegen kinderen. "Ik ga je heel veel vragen, want ik wil jou heel graag leren kennen. Ik ben heel nieuwsgierig naar jou". Grappig om te merken dat de meeste kinderen dat niet gewend zijn. Dat er zoveel aan ze gevraagd wordt.

Dus ook bij S. stel ik heel veel vragen over wat er dan gebeurd als hij druk is. Hoe dat voelt. Waar hij dat voelt. Of dat gevoel ook een gedachte heeft of dat hij er zelf een gedachte bij heeft. Waar die vandaan komt. Welke emotie het geeft. Waar die zit. Waar hij het voelt. Heel veel vragen dus.

In mijn gesprekken met de kinderen merk ik dat vooral jongens dat lastig vinden. Ook nu. S. wist het niet meer, zei hij. Wat ik ook vroeg: ik weet het niet, was het antwoord.

Heel toevallig had ik gisteren supervisie met mijn intervisiegroep en een supervisor en hadden we besproken hoe je weet dat je bij de kern van de hulpvraag bent. En meestal ben je daar als er iets gebeurt in het kind: verstilling, eroverheen praten, emoties. Ik had kunnen denken: oke, dit is het dus. Maar voor mijn gevoel was ik er niet. Hij leek klaar te zijn met mijn vragen. Snap ik trouwens heel goed, hoor.

Zo'n 2 weken geleden had ik een webinair over Buts en Bofn. Ik heb het al wel eens aangekaart in een bericht op facebook. Dat is een mooie, praktische werkvorm. Beelden zeggen meer dan woorden. Ik liet S. dus zijn poppetje bouwen met de blokken. En dat ging heel goed. Hij had een poppetje gemaakt met 4 verschillende kleuren hoofd. Dat was de chaos in zijn hoofd, zei hij. En ineens zei hij: maar het poppetje is helemaal niet perfect. Ik vroeg of dat dat moest. En toen moest hij heel hard huilen. Daar was de emotie en daar was de kern: ik moet perfect zijn, want anders vinden ze me niet aardig.

Dit was zo bijzonder om mee te maken. Temeer omdat we dat gisteren in de supervisie net besproken hadden.

We zijn de sessie geëindigd met een tekening waarin alle frustraties en chaos verwerkt is.
En S. mocht een Eigenwijsje trekken. Hij trok het kaartje: ik verander wat ik ander wil.
En daarvan zei hij: hoe kan dat? Deze klopt precies.

We hebben de intake op deze manier positief afgesloten. Op naar de 2e sessie.

Ben je geinteresseerd, neem gerust contact met mij op.

Marianne

Wilt u nog meer blogberichten lezen? Ga dan naar de pagina Nieuws.